Bir zamanlar, her yıl bir çocuk doğuran bir kadın vardı.
Bu kadının doğurduğu çocuklar altı aydan fazla yaşamıyordu.
Çocuklar üç ya da dört aylıkken ölüp gidiyorlardı.
Bu durum kadını çok ama çok üzmekteydi, bir zaman tahammül edemeyerek feryadı bastı:
–Ya Rabbi! Bu çocuklar bana dokuz ay yük oluyor, üç ay da ferahlık veriyor, sonra elimden uçup gidiyor.
Bana verdiğin nimet gökkuşağından bile aaa geçip gidiyor.
Kadının bu şekilde tam yirmi çocuğu öldü.
Çocuklarının ölümünden duyduğu elemle Allah dostlarına gidiyor, dua istiyordu.
Nihayet bir gece rüyasında yemyeşil cenneti gördü.
Köşkün birinin üzerinde adının yazılı olduğunu fark etti.
Orasının kendisine ait olduğunu sandı.
Ona dediler ki:
– Burası, doğruluktan ayrılmayan kişiye aittir.
Sana da nasip olması için bir hayli hizmet etmen gerek.
Fakat sen Allah'a sığınmada tembellik ediyorsun, Allah da buna karşılık sana o musibetleri veriyor.
Bunun üzerine kadın:
– Ya Rabbi! İstersen yüzyıl çocuklarımı öldür, razıyım.
Köşkün bahçesine yavaş yavaş girince bütün çocuklarını orada gördü.
– Ya Rabbi! Ben çocukları kaybettim, fakat sen kaybetmemişsin!
Bu kadının doğurduğu çocuklar altı aydan fazla yaşamıyordu.
Çocuklar üç ya da dört aylıkken ölüp gidiyorlardı.
Bu durum kadını çok ama çok üzmekteydi, bir zaman tahammül edemeyerek feryadı bastı:
–Ya Rabbi! Bu çocuklar bana dokuz ay yük oluyor, üç ay da ferahlık veriyor, sonra elimden uçup gidiyor.
Bana verdiğin nimet gökkuşağından bile aaa geçip gidiyor.
Kadının bu şekilde tam yirmi çocuğu öldü.
Çocuklarının ölümünden duyduğu elemle Allah dostlarına gidiyor, dua istiyordu.
Nihayet bir gece rüyasında yemyeşil cenneti gördü.
Köşkün birinin üzerinde adının yazılı olduğunu fark etti.
Orasının kendisine ait olduğunu sandı.
Ona dediler ki:
– Burası, doğruluktan ayrılmayan kişiye aittir.
Sana da nasip olması için bir hayli hizmet etmen gerek.
Fakat sen Allah'a sığınmada tembellik ediyorsun, Allah da buna karşılık sana o musibetleri veriyor.
Bunun üzerine kadın:
– Ya Rabbi! İstersen yüzyıl çocuklarımı öldür, razıyım.
Köşkün bahçesine yavaş yavaş girince bütün çocuklarını orada gördü.
– Ya Rabbi! Ben çocukları kaybettim, fakat sen kaybetmemişsin!
